Rynek

Katja kiwnęła głową i minęła ją bez słowa.
(ostrzegałam)

Valter wolał unikać kontaktów z cywilizacją, bo cywilizacja to generalnie nic dobrego, ale czasem zmuszały go do tego okoliczności – na przykład coś upierdoliło go w lesie i musiał sobie wysmarować rękę jakąś śmierdzącą maścią za grubą kaskę, żeby mu ta ręka nie odpadła.
Nie lubił uzdrowicieli i wolał leczyć się sam.
Tak więc wyszedł właśnie z apteki dokładnie z tym, czego potrzebował, i to w samą porę, bo dłoń mu już trochę siniała.

Valter trochę się zdziwił, że ktoś się do niego odzywa w tych nadzwyczajnych okolicznościach przyrody – przyjrzał się jej ze zmarszczonymi brwiami, dłużej niż wypadało, ale maniery nigdy nie były jego mocną stroną, a w końcu wymruczał tylko coś, co można było uznać za potwierdzenie jego tożsamości, bo w istocie, według jego najlepszej wiedzy, był Valterem Skovgaardem i miało już tak zostać.
Niezręczną ciszę, jaka zapadła, przerwał radosnym szczeknięciem Major, który bardzo się cieszył, że mógł Vardę poznać.

Major był zachwycony. Jak zawsze.
Cała przyjemność po jego stronie!
Valter z kolei odszedł parę kroków i przysiadł na ławeczce, na której wyglądał naprawdę dziwnie, bo przypominał tresowanego niedźwiedzia, którego ktoś nauczył siadać; wyjął pudełko z maścią, wsadził w nie łapę, a potem wyjął, obwiązał jakimś kawałkiem nie najczystszej szmaty i dopiero wtedy spojrzał na Vardę, trochę zdziwiony, że wciąż tu jest.
– Może – burknął.
Tłumacząc na norweski: znał się, ale pewnie nie był jedyny. Nie był w końcu nastolatką, żeby go brać na wyjątkowość!

Major z pewnością nie przepuści takiej okazji, psom zawsze brakuje miłości, a on był dużym psem i potrzebował dużo miłości, więc oczywiście, że położył łeb na jej kolanach.
Valter zastanawiał się chwilę nad tym, co powiedziała – nie wątpił, że potrzebowała pomocy, skoro nie radziła sobie nawet z chodzeniem, ale wbrew pozorom nie lubił gadać o pieniądzach, więc tylko zapytał:
– Co z nią?
Takich obiadów się w końcu nie zapomina.

Major polubiłby się nawet z trollem, gdybym ten nie chciał go zjeść.
Valter pokiwał ciężko głową, bo wszystko to było bardzo przykre, ale wszyscy w końcu muszą kiedyś umrzeć i nie ma co z tego powodu drzeć na sobie ubrań.
Przyjrzał się Vardzie ponownie, bardzo uważnie.
– To jakaś twoja ciotka?
Musiał lubić Grethe, skoro interesowało go to na tyle, że wyartykułował pytanie głośno i wyraźnie; nie robił tego często.