Rynek

Valter nie wzgardzi obiadem.
Podrapał się w zamyśleniu po zarośniętym policzku – na walące się domy najlepsza jest solidna dawka magii, ale na tym się nie znał za bardzo, tyle tylko, żeby mu jakaś cegła na łeb nie spadła, będzie musiał sobie jakoś inaczej poradzić.
– Zobaczy się – stwierdził dyplomatycznie.
Major machał ogonem tak bardzo, że chyba zaraz odfrunie.

Pięknie. A co na to wszystko Magiczny Nadzór Budowlany?
Jeszcze pójdą siedzieć za jakąś samowolkę.
Valter wyburczał coś w odpowiedzi, ale sam chyba nie wiedział, co właściwie chciał powiedzieć; poprawił szmatę, którą obwiązał sobie dłoń, odchrząknął i wyartykułował możliwie zrozumiale:
– Wpadnę po robocie.
I poderwał się z ławeczki z zamiarem powrotu do lasu.

Myślę, że Valter już trochę siedział i pewnie dlatego mu się nie spieszy z powrotem.
Stanął jak wryty.
– Co? – wyrwało mu się; chyba nikt nie proponował mu ciastek odkąd skończył sześć lat.
Major z kolei pewnie nie wiedział, co to psie chrupki, bo normalnie wpierdalał mięso łosia, ale z pewnością będzie zachwycony!

Valter spojrzał na nią tak, jakby wątpił w jej zdrowe zmysły; pociągnął nosem i sięgnął w głąb siebie, ale nie znalazł odpowiedzi.
– Nie wiem – przyznał nieco bezradnie.
No o chuj jej chodzi z tymi ciastkami!