Hotel

- Jaką drogę? Chodzi co o rodzinę? - Wzruszył niedbale szczupłymi ramionami. - Wcześniej myślałem, że to niemożliwe, wiesz... Miałem w dzieciństwie wypadek... Potem Lena bardzo długo nie zachodziła w ciążę, wszystko wskazywało na to, że się nie uda. Wpadłem w dziwny entuzjazm po pierwszym. Czasem wydaje mi się, że dzieci pomagały mi jakoś znosić Lenę, wiesz? Nie czułem się tak kurewsko samotny, mogłem malować, nagrywać, chciało mi się wstawać rano, m u s i a ł e m wstawać rano. - Zapalił wreszcie tę rozmemłaną fajkę i zaciągnął się głęboko. - Więc owszem, jestem zadowolony z tego, co osiągnąłem, ludzie mnie kojarzą, Andrea, jestem znanym malarzem i grafikiem, wreszcie robię to, co zawsze chciałem robić i mam z tego niezłe pieniądze.
I nie muszę już posuwać randomowych panienek, żeby czuć, że żyję, zapomniał dodać.

Dotarł do połowy papierosa w drugim buchu ciesząc się z przenikliwości jej spojrzenia, brakowało mu ostatnimi czasy tej ostrości oglądu, nawet psychoterapeuta, kiedy jeździł po nim jak po burej suce (a czego mu robić nie wolno było), nie okazał tyle wzgardy dla ludzkiego odruchu szczęścia, a ponoć jest w tym specjalistą (to nie moja opinia, to czysty Gilbert). 
- Nie rozmawialiśmy przez lata, chyba nie spodziewasz się, że nadrobimy zaległości przy jednym papierosie.
Kolejne dwie inhalacje i będzie po fajce, która dołączyła w popielniczce do trupka Andrei. Skrzyżował przedramiona na kolanach, pochylając się lekko w stronę Andrei, odgarnął włosy z twarzy, i złośliwie utrzymywał kontakt wzrokowy, nie licząc wcale, że do czegokolwiek ją przymusi czy przekona, po prostu lubił te krótkie chwile, kiedy rozmówca był w stanie wytrzymać lekką prowokację, bo i czymże była, jeśli nie zaproszeniem do słuchania?
- Chciałaś się ze mną spotkać. Masz mi coś do powiedzenia?

Złamał jedną ze swoich świeżo utworzonych, a przez to plastycznych jeszcze zasad, i nie odwrócił wzroku, mimo że lekką ręką minęło już ponad dwadzieścia sekund. Jego brwi wędrowały wyżej i wyżej w miarę słuchania.
- To co mam zrozumieć?... - spytał po chwili wahania. - Nie wiem, chcesz iść na drinka, nawalić się, żeby nie myśleć o tym, że nie masz dokąd wrócić? Chcesz iść do twojego pokoju się pieprzyć? Nie wiem, Andrea, powiedz mi, co mam zrozumieć.
Patrzył na nią uprzejmie, przesuwając dłonią w górę i w dół uda w jakimś kompulsywnym odruchu.

Oj, nie spodobalo jej sie to, co zobaczyla, moge Ci obiecac, ale nie wiem, co to moglo byc, cos, o czym aktualnie myslal?... Potrzebujecie jakis szczegolow, zanim on zdecyduje sie wszystkie wyjawic?... Poczul przeszywajacy bol w skroni, i powinna mu sie zapalic czerwona lampka, ale tak sie nie stalo z tej prostej przyczyny, ze zapomnial juz, jak to jest byc poddawanym legilimencji, a glowa bolala go nieomal codziennie. Zreszta, bol minal rownie nagle, jak sie pojawil.
Gilbert patrzyl z polusmieszkiem, jak Andrea macha dlonia przed jego nosem, az dziwne, ze o niego nie zahaczyla.
- Spokoj? Chcesz wiedziec, jak wyglada moj s p o k o j? - Pytanie mialo charakter czysto retoryczny i... - Moja zona mnie nie poznaje. Budzi sie kazdego dnia przy mezczyznie, ktorego nie pamieta, ktorego nie kocha... Myslisz, ze to jest super?
Sam sie zdenerwowal swoim doborem mysli i slow, och, te mysli tak bardzo mu nie lezaly, skrojone zupelnie nie na jego umysl, niewygodne, za duze...
- Nie oceniam cie. R o z u m i e m cie. A przynajmniej podejmuje wszelkie starania w tym kierunku - dodal juz lagodniejszym tonem.
Nie pochwalisz sie, Gilbercie, ze przez to wlasnie uczucie, te nieumiejetnosc zachowania ciaglosci czy wytrwalosci probowales rozwiesc sie z Lena co najmniej dwa razy?

Gilberta od Andrei odróżniał brak poszanowania jakichkolwiek zasad przysługujących jednostce, prawa do intymności, tajemnicy czy wreszcie wolności. Owszem, dokonywał okazjonalnie przyzwoleń, ale... cóż... dokonywał ich tam, gdzie w ogóle nie należałoby ich przyznawać, tylko po prostu się odczepić i milczeć. Jak wiemy milczenie sprawiało Gilbertowi dużą, dużą trudność.
- Nie chcę o tym teraz rozmawiać. Chcę się upić do nieprzytomności i móc ci wreszcie o tym opowiedzieć.
Och, jakże mu ta sprawa ciążyła! Oddałby wszystko, żeby nigdy nie musieć podejmować tych okrutnych starań i decyzji, które podejmował teraz, odwiedzać raz w tygodniu psychoterapeutę i być dobromyślnym, wyrozumiałym, cierpliwym mężem. Fuj. Cała jego buntownicza natura aż burzyła się w środku, ale cóż, czego się nie robi dla osób, które się kocha. Opsiaa... Jakby się tak zastanowić, psychoterapia nie była najgorszym, co mu się przytrafiło w ostatnim czasie, zaczął lepiej werbalizować emocje, a jego kontakt z Leną uległ znacznej poprawie, tak przynajmniej oceniał; pozbył się tendencji auto i alloagresywnych, a może po prostu zdusił je w sobie na czas nieokreślony, trudno powiedzieć po jednym godzinnym seansie. W każdym razie, jeśli utrzymamy się na tej ścieżce, możemy odłożyć papiery rozwodowe na bok, no, chyba że Lena zapragnie przypomnieć sobie, jakim kawałkiem skurwysyna jesteśmy, Andrea mogła we wspomnieniach Gilberta zobaczyć wszystkie poślednie dowody na to, że nie należało mu nie tyle ufać, co w ogóle czynić z niego obiekt jakichkolwiek sympatycznych uczuć, bo nieuchronnie, z mistrzowską precyzją socjopaty pogrążał się w nadużyciach, sprzeciwach i tumiwisizmie. To co, wybierzmy jakieś ładne wspomnienie.

fmsdSpTZ

Andrea podniosla dwa palce i machnela na kelnera, patrzac na niego tak sugestywnie, ze nie zadawal on zadnych zbednych pytan, tylko zajal sie sporzadzaniem drinkow. Przez chwile byla swoja matka - sztywna, milczaca i zabojczo skuteczna. To bylo dobre uczucie, piec lat temu za taka mysl dotkliwie by sie ukarala.
Wspomnienie Gilberta nie wybijalo sie na powierzchnie jej mysli, ona sama miala wiele wlasnych slodkich wspomnien, ktore w gorszych chwilach nie mialy najmniejszego znaczenia.

Szkoda, ze wszystko to, co dzieje sie w narracji nie jest jawne. Gdyby Gilbert powiedzial to wszystko Andrei (wciaz wierze, ze powie), Andy moglaby sie zrewanzowac, mowiac o tym, jak ona nie mogla zniesc tego uczucia wiecznego starania, ktore wymagalo tak wiele wysilku, a ktorego wszelkie pozytywne strony znikaly, gdy tylko czula to wewnetrzne znuzenie, ktore rodzilo bunt.
- Nie moge sie doczekac.
Usmiechnela sie do Gilberta. Dwie sekundy pozniej byl przy nich kelner z podwojnymi fatalnymi, smiercionosnymi drinkami.

Andy zdecydowanie uzyla jakiegos enigmatycznego jezyka ciala. Cos w jej ekspresji pokazywalo, ze desperacko potrzebuje alkoholu.
Spojrzala na szklanke bez emocji, podniosla ja lekko na znak toastu i zastanawiala sie, ile by dala, by poczuc dawny dreszcz ekscytacji na mysl o smierci z przepicia.
- Kilka godzin. Nie ciagnie mnie do Londynu, a na pewno nie tutaj.
Wyszczerzyla sie glupio i podobnie, zbyt szybko zabrala sie za drinka.