Łowimy ryby

O tej porze nie było tu nikogo. Ingvald z niezadowoleniem stwierdził, że przy wietrze, który pizga z taką prędkością, łowienie nyk nie stanowi takiej rozrywki, jak zwykle. Mimo to stał w wodzie po pas i gwałtownie zanurzał się, żeby zobaczyć, gdzie te skurwysyny siedzą i wyciągał je jeden po drugim z gniazda, z którego nie zdążyły uciec, bo jeszcze się nie zorientowały, co się dzieje. Trzymał dwa egzemplarze przerzucone przez ramię i wiązał aktualnie jakiś supeł, pomagając sobie zębami.

Ingvald spojrzał na nią bez emocji i skończył, co wiązał, a potem wyciągnął jeszcze jedną nykę. Ścisnął ją tak mocno, że straciła przytomność i spokojnie przewiesił ją sobie przez ramię. Obecność odpierdolonej jak na festyn Katji psuła mu dekorum.

Ingvald westchnął głęboko i odezwał się ciężko.
- Wypierdalaj, księżniczko.

On się nie uśmiechał, miał na twarzy jakiś paskudny grymas. Jeśli uważała, że go zainteresuje swoją sprawą, to grubo się myliła.
- Co mnie to obchodzi?

Jest, jeśli ktoś ich potrzebuje. Niskie potrzeby życiowe Ingvaldsena całkowicie zaspokajało to, co robił, a dodatkowe fuchy łapał tylko, gdy coś go w nich zainteresowało. Rzadko, takiego człowieka ciężko zainteresować.
Klapnął dwa razy dłonią, żeby pokazać jej, co myśli o jej gadaniu o propozycjach, które najwyraźniej uznawała za nie do odrzucenia.
- W dupie mam twoje pieniądze.
Krótko i na temat.

- Godne podziwu poczucie humoru - powiedział Ingvald jadowicie.
Jeśli Grigol naprawdę potrzebował nyki, to wysyłanie po nią Katji nie było zabawne, tylko głupie.

- Kwestia towarzystwa, Kat Kat. Co więcej, kurwa, naprawdę zaczynasz działać mi na nerwy.
Wyrzucił martwą nykę na brzeg. Była karłowata i i tak do niczego się nie nadawała. Pokazał jej palcami, jak przebiera się nóżkami przy chodzeniu. Pomyślał, że może tego nie wie, skoro nadal tu stoi.