Przęsło

Widzę, że w tej kwestii się rozumieli.
– Być może.
Liczymy na wsparcie w sądzie, jakby co; Valter generalnie nieźle strzelał.

Valter nie miał w zwyczaju dramatyzować i jeśli już chwytał za swój przedwojenny karabin to tylko po to, żeby go użyć.
– Zapomnij – powiedział twardo, ale trochę za szybko; bardzo nie lubił być ograniczany, to taka nieprzyjemna pozostałość po odsiadce, no szlag go trafiał na samą myśl o płotach i innych przegrodach stałych.
Potrzebował dużo przestrzeni.
Całego lasu najlepiej.

Valter był raczej nieufny w stosunku do magii, ale starał się z tym szczególnie nie obnosić, poza tym, że rzadko miał przy sobie różdżkę i trzymał ją w skrzynce z narzędziami, a częściej nosił ze sobą siekierę.
Liczyła się w końcu skuteczność.
– Mogę to robić dalej, ale nie mogę obiecać, że wciąż będę pudłował.
A bardzo nie chciał wracać do tego więzienia.

Valter bardzo cenił sobie szczerość i przejrzyste zasady.
– W porządku – zgodził się właściwie bez zastanowienia.
Wspominałam już chyba coś o jego moralnie mętnych wyborach; należy mieć tylko nadzieję, że wciąż będzie w dobrej woli oddawał najpierw strzał ostrzegawczy, zrozumiały dla wszystkich zagubionych turystów bez względu na język, jakim się posługiwali.

Valter generalnie nie miał nic przeciwko ludziom, ale nie po to, kurwa, zamieszkał w lesie, żeby zawierać nowe znajomości. Cenił sobie swoją prywatność, ciszę o poranku i niezakłóconą niczyją krzywą mordą urokliwość krajobrazu. Rolę pewnego buforu bezpieczeństwa spełniała tutaj jego niechęć do powtórnej odsiadki – strzelał więc nie po to, żeby zabić, ale żeby co najwyżej poważnie zranić; wkurzało go jednak takie marnotrawstwo naboi, nie tego go stary uczył.
– Niech będzie – przystał niechętnie na jakichś obcych ludzi polujących w jego lesie, tak, j e g o lesie, bo las i bez jakiegoś papierka należał przecież do niego. Bądźmy poważni – tysiąc galeonów za hektar? Nie wiem, czy on posiadał obecnie chociaż dziesięć galeonów i bardzo go to bawiło.
Przyglądał się z Zeldzie długo, ale ostatecznie nic nie powiedział – generalnie to nie jego rzecz, jakimi sposobami radziła sobie z polityczną konkurencją; wilki potrafiły być równie skuteczne jak dobre skandale.

Valter nawet nie mrugnął.
Nie sądzę, żeby w ogóle potrzebowali siebie nawzajem, bo Zelda na przestrzeni swojej politycznej kariery udowodniła już wielokrotnie, że potrafi być skuteczna, a Valter, cóż, Valter był człowiekiem o niskich standardach i niewiele mu było do szczęścia potrzebne, ale kto wie, być może ten układ przyniesie obydwu stronom jakieś niespodziewane korzyści.

Wychodzi na to, że Valter zupełnym przypadkiem zrobił dobry interes i nic go to właściwie nie kosztowało.
W całym jego życiu nie zdarzyło mu się to prawie wcale – to on był zawsze tym, który niewiele zyskiwał; miał miękkie serce, ale twardą dupę.
Spojrzał na slimy nieufnie, z pewnym politowaniem, i spasował; wyjął swoje skręcane, tanie fajki z tytoniem, który składał się głównie z tego, co pod koniec dnia zostało zamiecione z podłogi jakiejś fabryki papierosów. Był jednak na tyle miły, że najpierw odpalił papierosa Zeldzie – w końcu robili teraz razem interesy.