Przęsło

Dla dobra wszystkich zainteresowanych, mam nadzieję, że jednak się lubiły.
Major w każdym razie nie odczuwał potrzeby zdominowania jedynego niemagicznego i udomowionego stworzenia podobnej wagi w promieniu stu kilometrów; dzielnie zniósł więc tę zaczepkę, odskoczył, gdy tylko nadarzyła się okazja i przyczaił, merdając ogonem z ostrożnym zainteresowaniem, gotowy do szalonej gonitwy.
Valter siedział tymczasem na szerokiej barierce mostu, która nie stanowiła żadnej przeszkody dla samobójców; nie należał jednak do tej grupy, niech was nie zmyli to, że siedział ze zwieszonymi po drugiej stronie nogami i palił fajeczkę, podziwiając inspirujące widoki między swoimi stopami.
Obejrzał się tylko, słysząc ujadanie, ale póki nie lała się krew, nie zamierzał nic robić.

Major naturalnie puścił się pędem za nim, jedynie z półsekundowym opóźnieniem, beztrosko zostawiając te okropnie wolne, dwunożne stworzenia daleko w tyle, żeby nie mogły zepsuć im zabawy.
Valter, uspokojony, wrócił do podziwiania widoków.
Nie słyszał wyraźnie, co Zelda do niego powiedziała, bo wiatr wył niemiłosiernie; domyślał się jednak jej słów i wyszczerzył się do niej w odpowiedzi tak bezwstydnie, że mogła nawet zobaczyć jego zęby.
Rzadki, ale też nieszczególny widok.
– Wydaje ci się.
A potem wychylił się niebezpiecznie, tylko jedną ręką trzymając się barierki, bo w drugiej trzymał fajkę, i splunął w przepaść między swoimi stopami, bardzo z siebie zadowolony.
Może trochę się pospieszyłam z tą deklaracją o jego braku skłonności samobójczych.

Valter zarechotał bezgłośnie, bo nagły poryw wiatru wcisnął mu oddech z powrotem do płuc i oczy zaszły mu łzami; nie przestawał się jednak szczerzyć jak głupi.
Chyba miał nieco niepokojące poczucie humoru.
– Zobaczy się.
Wsadził sobie beztrosko papierosa w usta i zadowolony obserwował zmagania Zeldy z wiatrem o odrobinę ognia; nie był zbyt rycerski, to fakt, ale nie zamierzał rzucać się z pomocą, skoro nie został o nią poproszony – miał w zwyczaju szanować cudzą niezależność.

Nie bez powodu jego zęby tak rzadko były wystawiane na widok publiczny; Hollywood jest bardzo daleko stąd, proszę państwa.
Bardzo.
– Fakt – zgodził się z papierosem w zębach; zaraz pewnie zawieje mu popiół w oczy i przestanie mu być tak cholernie wesoło. – Ale co byś z tego miała?
Obydwoje dobrze wiedzieli, że nic szczególnego – Valter był nikim i bardzo mu się to podobało, w odróżnieniu od tej przytłaczającej większości ludzi, którzy tak bardzo pragnęli coś znaczyć, że tratowali się nawzajem na drodze ku słońcu.

Fajki wypalające się na wietrze to najsmutniejsza rzecz na całym świecie.
Dumał chwilę nad tym trudnym zagadnieniem, zaciągnął się po raz ostatni, do samego filtra, a potem cisnął niedopałek w przepaść, stwierdzając:
– No to może skoczę.
Pomachał beztrosko nogami.

Przejrzała go; jego środek ciężkości cały czas znajdował się w odpowiednim miejscu.
Najwyraźniej wcale nie spieszyło mu się na tamten świat, ten nie był znowu wcale taki zły.
– Bo ja wiem – mruknął od niechcenia, wzruszając ramionami, a potem dodał zupełnie bez przekonania: – Święty spokój?
Niewiele by z niego zostało po stu metrach lotu i zderzeniu z lustrem lodowatej wody, a te smętne resztki miałyby z całą pewnością wyrąbane na sensację, jaką by wzbudziły.