Plaża

Paleta miejscówek w plenerze jest tu niesamowicie szeroka.
Ingvald właśnie szukał miejscówki w plenerze. Usiadł obok Valtera bez słowa, wbijając butelkę wysokoprocentowego alkoholu w piasek (pomyślał, że plaża mogła być zamarznięta i z jakiegoś powodu ta myśl doprowadzała go do szału). Spojrzał przelotnie na Majora, ale nie ruszył go ten radosny widok. Założył kaptur głęboko na uszy i powiedział:
- Wszystkie nyki pozdychają w tym upale.
Ciężko było zrozumieć, co takiego powiedział, za bardzo burczał. W rzeczywistości chodziło tylko o wymówkę do picia.

Ingvald odepchnął lekko psa, nie znosił, kiedy ktoś dotykał go bez pozwolenia, ale z jakiegoś powodu dla zwierząt miał więcej serdeczności niż do ludzi. Tak czy inaczej, Major odszedł.
Musiało być, kurwa, jakieś ocieplenie, w zeszłym roku o tej porze nawet morze zbierało się, żeby zamarznąć, a teraz fale obijały się o brzeg prawie radośnie, jakby to było szalenie zabawne, że on tu musi siedzieć i łowić jakieś karzełki, zamiast wziąć się za poważną robotę. Jako że nie lubił się rozdrabniać, wolał nie pracować niż pracować na marne. To znaczy, że będzie musiał poczekać do jutra, aż mróz znowu przyciągnie tutaj te potwory.
- Gdzie ty to usłyszałeś? - zdziwił się Ingvald. Spojrzał na Valtera ze zdumieniem, ale natychmiast uznał, że to nieważne. Otworzył sprawnie butelkę, wziął cztery porządne łyki i podał Valterowi.

Ingvald wciąż był zdziwiony. Wydawało mu się, że globalne ocieplenie to jakiś wynalazek mugoli. Czytał coś kiedyś na nieruchomej ulotce. Nieruchome ulotki powodowały tylko kłopoty.
- Przestań tego słuchać, wyjdzie ci na zdrowie. Ja pierdolę.
Spojrzał znowu na morze i jedna nyka wypłynęła nieoczekiwanie na powierzchnię, ale był to pojedynczy i nędzny egzemplarz.
- Ja pierdolę - powtórzył elokwentnie ze zniechęceniem.

Zgodnie z założeniem postaci jeden z niewielu obrazów, które prawdziwie cieszyły Ingvalda to martwa lub półmartwa nyka. Nic więc nie mógł poradzić na swój niespodziewany uśmiech. To musiało jednak wystarczyć Majorowi, bo Ingvald po prostu złapał nykę za kark i podstawił ją sobie przed nos. Wątłe rączki odgiął do tyłu, żeby nie próbowała się wyrywać.
- Nowi się panoszą - powiedział nagle. Nie miało to związku z nyką, podejrzewam że często jego wypowiedzi nie były wprost związane z tym, co w danej chwili robił. Włożył stworkowi palec między zęby, ale najwyraźniej nyki nie były zbyt krwiożercze albo ta była zbyt wątła, by zareagować. - Wiedziałeś, że nowi się tu panoszą?
Wpadł najwyraźniej w ciężki nastrój pretensji do świata.
Zastanawiam się, czy nie był meteopatą.

Ingvald zgrabnie rzucił nyką w dal. Upadła z niezbyt przyjemnym plaśnięciem, a Major pobiegł ją ratować.
- Taaa - potwierdził Ingvald ze zniechęceniem, wracając do swojego niezadowolonego grymasu, chociaż warto zauważyć, że Varda właściwie nie zdążyła go zdenerwować. - Wróciła też pusta lala z fiordów.
Miał na myśli Katję, ale chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, że Valtera może to nie interesować. Nie mam pewności, czy Ingvald potrzebował w ogóle słuchacza, wydaje mi się, że zwykle mówił to wszystko do siebie.
Zabrał sobie od Valtera butelkę i tym razem napił się bardzo dużo, głośno żłopiąc, co zbliżało go do opcji zamarznięcia na plaży pomimo tej nieoczekiwanej wiosny (+0,5 stopnia).

Ingvaldowi włóczyły się po plaży. Myślę, że gdyby to wyartykułował, Valter miałby okazję wygłosić jakieś zniechęcone mruknięcie, żeby uczcić tę tragedię, ale do tego nie doszło.
- To chujowo - powiedział Ingvald po dłuższym namyśle.