Posiadłość Odegaard

Ester. Nika musiałby albo zostać, albo Adolf poszedłby za nim.
– Och, to wy. Myślałam, że znowu Anton rozstroił fortepian.
Nawet nie zauważyli, jak weszła, no nie?

WIDZĘ!
– Po prostu za słabo mnie zagłuszasz.
Adolf chwilę jeszcze chichotał do Katji, ale zaraz odwrócił się do Ester, spoglądając na nią obojętnie i uśmiechając się uprzejmie.
– Anton wyjechał – powiedział do Ester.
– Znowu? – westchnęła.
– Znasz go.
– No tak... – Ester umilkła na chwilę i nawet podeszła do nich bliżej. – Zjecie z nami obiad?
Adolf spojrzał na Katję.

On ma za sobą lata praktyki w udawaniu, że Ester go nie obchodzi.
Adolf nie musi mieć wymówki, bo jako narrator załatwiłam i wspólną wymówkę:
– O. Więc nie trzeba na niego czekać... – Ester się nad czymś zastanowiła.
– Nika mówił coś ostatnio o naleśnikarni, hm? – przypomniał jej Adolf.
– Ta, tak, o tym samym pomyślałam. – Uśmiechnęła się do niego.
– To chyba idealna okazja. – Adolf też się uśmiechnął, ale wciąż tylko uprzejmie. – Szczególnie, że Nika ostatnio czuje się wyśmienicie.
– Tak, masz rację, Adolf.
Adolf wiedział, że ma rację, więc nie odpowiedział.

Ester zaśmiała się uroczo i zaraz wyjaśniła.
– Nie, nie, naleśniki oznaczają, że Adolf też zostaje.
Adolf po raz kolejny uśmiechnął się uprzejmie.
– No, w takim razie powiedzcie kucharce, kiedy zgłodniejecie.
Esteraz pogłaskała się po brzuchu (przypomniałam sobie, że jest w ciąży), uśmiechnęła się do nich i będzie wychodzić.
Widzisz? Ani słowa o tym, że Katja jest mokra! Mówiłam, że ona się raczej nie wtrąca.

Myślę, że jadł wtedy tylko te grube naleśniki z syropem klonowym.
– Nie jestem fanem.
Ma to po mnie.

Nie, tamte akurat lubi. Jak ja.
– Te z syropem klonowym akurat lubię – zaśmiał się.
Zapewniam, że nie jadłby dla niej czegoś, czego nie lubi, tak samo, jak nie poszedł z nią na imprezę, kiedy nie chciał.