Jakaś dziura, gdzie mieszkali rodzice Leny

Nie odpowiedziałem od razu, bo zwyczajnie nie miałem jeszcze dla niej odpowiedzi, wiedziałem tylko, że rozgniewała mnie założeniem, że nie wesprę jej w tej jakże trudnej sytuacji. Paliłem szybko, mechanicznie, machając nogą założoną na nogę.

Przyglądałem się chwilę ciekawie kaczkom i moim ścigającym je dzieciom.
- Naprawdę się cieszę. Nie sądziłem, że się uda.
Oczywiście, że się cieszę, ale i cholernie boję, bo jesteś naiwna i nie myślisz o sobie.

Musiałem interweniować, bo Scarlett jak zwykle dokuczała swojej młodszej siostrze. Z mojego dzieciństwa pamiętam właśnie te okrutne zagrywki, które stosowałem na mym bracie, a których teraz się wstydziłem. Miałem nadzieję nauczyć moją córkę czegoś lepszego, niestety obawiam się, że nie poświęcałem jej wystarczająco dużo czasu. Przykucnąłem z nimi chwilę, miały jak zwykle tysiąc pytań.

Co jeśli coś jej się stanie?
Nie potrafiłem skupić się na żadnej innej myśli, choć oczywiście odpowiadałem na pytania, nie pamiętam nawet, jak brzmiały.

Zauważyłem, że Lena na obserwuje, uśmiechnąłem się więc do niej.

Znalazłem jakieś zadanie dzieciom i wróciłem do Leny; usiadłem obok i położyłem dłoń na jej kolanie.
- Mogę coś dla ciebie zrobić? Wyglądasz na zmęczoną.

- Nasze dzieci zawsze dobrze się bawią. Spróbuję je skusić lodami.
Nawet udało mi się uśmiechnąć, musiałem zachować jakieś pozory, żeby nie pogłębiać tej grobowej atmosfery.