Bar "Pod żaglem"

Valter był drwalem, wolno było mu więc siedzieć przy barze w samotności, chlać rum po dobrze wykonanej robocie i odpowiadać monosylabami towarzyszom, których opowieści wcale go nie interesowały, bo słyszał je już jakieś sto razy.
Ewentualnie dwieście.
Major tymczasem kręcił się po barze z nosem przyklejonym do lepkiej od alkoholu podłogi w beznadziejnym, acz wytrwałym poszukiwaniu resztek jedzenia.

Kobieta w portowym barze!
Boże!
Valter westchnął ciężko, wymruczał coś, co przy odrobinie dobrej woli można uznać za jakieś powitanie, a potem przepłukał sobie usta rumem, bo zaschło mu w gardle od tego gadania.
Gdyby zapytała, czy widział dzisiaj jakieś drzewo, odpowiedź byłaby twierdząca.
A tak tylko pokręcił smętnie głową.

Valter jest tradycjonalistą i wolałby, żeby kobiety nie bywały w portowych barach, ale też nie zamierzał nic konkretnego przedsięwziąć w tym kierunku.
Generalnie nie był zbyt przedsiębiorczy.
Spojrzał nieco sceptycznie na ten jej rum, ale nic nie powiedział; chciał coś powiedzieć o Svenie i jego skłonnościach do zalegania z płatnościami, ale cóż właściwie można było o nim powiedzieć? Szkoda było strzępić język na tego skurwysyna, więc tylko bezradnie wzruszył ramionami.
Major był bardziej kontaktowy – przydreptał i trącił ją mokrym nosem, trochę smutny, bo nie znalazł nic do jedzenia.

Major szczeknął radośnie w odpowiedzi, bo zawsze okropnie cieszyło go, kiedy znajdował się w centrum uwagi, lubił być głaskany i przytulany, i tarmoszony, i całowany, i drapany za uszkiem, i po brzuszku, no mówię wam, zajebista sprawa!
– Major, spokój.
Boże, on m ó w i.

Jeśli Ylva próbuje w ten sposób wzbudzić w Valterze zazdrość, to niech wie, że łączy ich z Majorem głębokie, braterskie uczucie oparte na wzajemnym zaufaniu i żadna kobieta nigdy tego nie zmieni.
Także niech mają ten swój moment.
Śmiało.
Major nie szczeknął więcej, wyrażał jednak swoje zadowolenie niewerbalnie, merdając dziko ogonem, którym tłukł o wszystko, co się napatoczyło.

Major był rozczarowany.
Na wypadek, gdyby ktoś zamierzał się tym przejąć, zaznaczę, że niezależnie od tego, jak długą chwilę się psom poświęca, one i tak zawsze na koniec są rozczarowane, bo chcą więcej, więcej, WIĘCEJ MIŁOŚCI.
Valter udawał, że nie widzi tego jej grymasu; być może nawet uśmiechnął się rozbawiony do swojej szklaneczki taniego rumu, ale nie można było tego stwierdzić z całą pewnością, bo taki był zarośnięty, że tajemnicą pozostaje, jak w ogóle wyglądają jego usta.

Każdy człowiek posiada granice wytrzymałości – grunt to przyjmować porażki z godnością.
Valter był bardzo wyrozumiały. Nie wybrzydzał; wypił i odstawił pustą szklankę za bar, żeby pozbyć się dowodów.
Mam nadzieję, że Ylva dla własnego dobra usiłowała spożywać rum lepszego gatunku niż ten, którym się tutaj zazwyczaj raczono?