Bar "Pod żaglem"

Dziękuję.
Nie wiem, czy Valter był w stanie odróżnić magiczne drewno od drewna niemagicznego – nie znał się wprawdzie na magii, ale znał się na drewnie, nie był więc bez szans; Sven jednak i tak robił go notorycznie w chuja, że tak to ujmę bez owijania w bawełnę, z czego zresztą Valter zdawał sobie sprawę, bo Sven był skurwysynem, jak już zostało powiedziane, i właśnie tego należało się po nim spodziewać.
Wzruszył ramionami.  Pieniądze nie miały dla niego szczególnego znaczenia, już nie.
– Nie większe niż zwykle.
Jego Sven mógł orżnąć najwyżej na parę złotych monet, ją – na sumy o wiele bardziej znaczące, jak sądzę.

Brwi Valtera drgnęły.
– Możemy? – powtórzył sceptycznie, odpalając papierosa.
Z ich dwójki to Sven był od myślenia, a on od roboty; Sven mówił mu, na którym obszarze ma rąbać, i Valter rąbał, po czym Sven wmawiał mu, że rąbał niedokładnie tam, gdzie powinien, więc nie zapłaci mu tyle, na ile się umawiali, i potem wszystko zaczynało się od nowa.
Równie dobrze może to robić Ylva, o ile tylko zna się na rzeczy. Valterowi ostatecznie było wszystko jedno, kto będzie go robił w chuja.
W końcu w karcie stoi wyraźnie, że frajer z niego.

Valter pozostawał niewzruszony.
Dumał długą chwilę nad tym projektem w obłokach sinego dymu, sącząc rum i bezwiednie drapiąc Majora za uchem. Nie wiem, czy jej wierzył – nie wykluczał, że mogła mieć o tym jakieś pojęcie, ale raczej nie postawiłby na to szklaneczki swojego taniego rumu.
– Co ze Svenem?
Jak już się znajdzie.
Dotąd było wprawdzie chujowo, ale stabilnie, a Valter nie lubił zmian.

Ylva mogła się Svenem nie przejmować, ale Valter nie miał tego komfortu.
Gjesvaer było bardzo małym miastem, mężczyźni znali się, pracowali razem, pili w tych samych barach i to, że Sven istotnie kantował wszystkich, nie oznaczało wcale, że Valter mógł okantować jego, dogadując się za jego plecami i eliminując go z interesu.
Wolał się w to nie mieszać.
– To wasza sprawa.
Mówiłam, że frajer.

Valter się trochę nachmurzył.
– Svena wciąż tu nie ma.
Jej tok myślenia był dla niego więcej niż niezrozumiały.

Valter chciałby móc powiedzieć, że nic go to nie obchodzi i nie zamierza nawet kiwnąć palcem, póki sobie tego na wyższym szczeblu nie wyjaśnią; że on tu tylko macha siekierą za marne grosze i gwiżdże na te jej uciekające interesy, bo to nie jego problem, on sobie zawsze może upolować łosia na obiad, z głodu nie umrze.
Ale.
Zawsze jest jakieś ale.
To chyba te smutne doświadczenia z interesami jego kuzyna sprawiły, że wolał unikać sytuacji, w której ktoś przez kogoś traci jakieś pieniądze, bo to się zwykle źle kończy. Dopił więc resztę rumu, podniósł się niechętnie, cmoknął na Majora i oznajmił:
– Poszukam go.
No i poszedł, zanim Ylva zdążyła zaprotestować.