Tu mieszka Varda

Nikt jej nie bronił!
Major trochę się zaniepokoił, kiedy Valter zniknął mu z pola widzenia, ale chrupki z całą pewnością pomogły mu jakoś przeżyć ten straszny kwadrans. Potem Valter wrócił – znalazł ich w saloniku, ale nie zdążył usiąść w fotelu, bo Major natychmiast do niego doskoczył, żeby przywitać go po tak nieznośnie długiej rozłące.
– Zacznę od dachu – powiedział tylko, nie wdając się w szczegóły.
Wyglądał na trochę nachmurzonego, ale to dlatego, że myślał.

Nie odpowiedział od razu i ta sekunda wahania go zdradziła.
– Zawsze może być gorzej – przyznał ostrożnie.
Próbował ją chyba pocieszyć.

Valter sam zbudował sobie dom! Wprawdzie bez kanalizacji, ale jestem pewna, że wiele się od tamtego czasu nauczył. Jest bardzo zaradny, nawet jeśli nie wygląda.
– Ciężko powiedzieć – stwierdził, drapiąc Majora za uchem w zamyśleniu. – Wymiana tych rur wyjdzie sporo.
Mówił o kosztach materiałowych. Dlaczego nie pozwalacie mu być frajerem, jakim go stworzyłam?

Valter też nie miał pojęcia, ludzie zwykle nie byli tacy chętni do płacenia mu.
Od razu widać, że Varda jest nowa w tych stronach.
– Płacą niedużo.
To chyba miał być żart.
– Dogadamy się jakoś – odparł wymijająco, bo nie lubił gadać o forsie; przypominały mu się przez to stare czasy, kiedy nie mówiło się o niczym innym.

Nie będziemy z taką stanowczością dyskutować.
– To nic takiego – wymamrotał.
Ostatnio jakoś ludzie przestali umierać, nie musiał kopać tyle grobów i miał przez za dużo czasu wolnego, z którym nie bardzo wiedział, co zrobić.
Jeszcze chwila, a znalazłby sobie jakieś hobby.

Lepiej tego unikać, bo zanim człowiek się zorientuje, kończy oglądając trzy adaptacje Wichrowych Wzgórz pod rząd.
– Nie zawracaj sobie tym głowy. Może bez nich żyć.
Oczywiście, ze może, ale co to za życie?
Nie sądzę, żeby tej wielkości miasteczko potrzebowało więcej niż jednego grabarza, ale jeśli to oznacza, że chcecie urządzać bal w jego urodziny, to nigdy wam tej daty nie zdradzę!
Będziemy się zbierać?