Jakaś dziura, gdzie mieszkali rodzice Leny

Hahahah. Wróćmy do tego momentu, kiedy ona ma mu coś ważnego do powiedzenia, a on udaje, że nie rozumie, bo przecież nie chce rozumieć.

Och, to się dopiero nazywa zabić nastrój.
- Nie żartuj, Lena.
W jednej sekundzie myślałem mnóstwo myśli naraz i żadna nie była pozytywna, przecież to, co mówiła, jednoznacznie wskazywało, że oszukiwała mnie długo i jak najbardziej z premedytacją. Szczerze mówiąc, wolałem wierzyć, że to jakiś chory dowcip.

Starałem się zachować spokój, choć wiele mnie to kosztowało.
- Dlaczego nie brałaś eliksirów, Lena? Nie zgadzasz się ze mną, że ciąża w tym akurat momencie to bardzo zły pomysł?
Mam wrażenie, że moja żona jest trochę jak dziecko, zwracałem się więc do niej cierpliwie i bardzo klarownie.

Cóż... Wcięło mnie.
- Tęskniłaś?... Nic nie rozumiem, Lena.

Zupełnie nie wiedziałem, jak zaapelować do jej rozsądku. Byłem prawie pewien, że musi istnieć jakiś sposób.
- Nie skaczę, bo boję się o twoje zdrowie, Lena, na litość, nie masz już dwudziestu lat, jak wyobrażasz sobie urodzenie tego dziecka?
Nie chciałem mówić tak bezpośrednio. W zasadzie natychmiast pożałowałem, że zraniłem jej uczucia w tak lekkomyślny sposób.

Na złość? Czy ona jest głupia?
- Nie chodzi o robienie mi na złość, Lena, to nie jest element gry między nami, rozmawiamy o czyimś życiu! Co jeśli urodzi się kalekie, niesprawne, chore? Tego nie wzięłaś pod uwagę.

- Łatwo powiedzieć, o wiele trudniej zrobić. Nie każ mi sądzić, że zwariowałaś.
Odsunąłem się nieznacznie i przyglądałem mojej żonie, dość mocno oszołomiony całą tą rozmową.