Molo

Pies wyrwał do przodu, kiedy tylko Zelda rzuciła mu patyk; łapy ślizgały mu się po szklanej nawierzchni, ale codzienny trening nie szedł na marne i ani na chwilę nie stracił równowagi i nie wpadł w poślizg. Patyk złapał, głośno kłapiąc zębami, w pewnej odległości od Katji, na którą Zelda wcześniej nie zwróciła uwagi, zajęta odpalaniem papierosa, na co miała czas tylko wtedy, kiedy na trzy sekundy zajęła czymś psa. Musiała zakryć fajkę ręką, żeby nie zgasła na wietrze. Ten piekielny wiatr zgasiłby nawet różdżkę.
- No proszę - powiedziała głośno Zelda, wpatrując się w Katję i zaciągając się głęboko papierosem. - Nie sądziłam, że cię tu jeszcze kiedyś zobaczę.

Zelda nie trenowała dla treningu, co musiało byc oczywiste dla każdego. Jej bieg przez miasto był w rzeczywistości obchodem, co Katja musiała wiedziec, będąc córką ordynatora.
Zelda uśmiechnęła się blado i spojrzała w przestrzeń, bezwiednie wkładając wolną dłoń w futro psa, który właśnie zdążył się znudzić. 
- Pięć lat to nie wystarczająco długo, żeby się zmienić.

Miejsce takie filozoficzne - myślę że w tym mieście nie brakuje miejsc do smętnych rozmyślań.
Zelda uśmiechnęła się półgębkiem i dała sobie chwilę, zanim odpowiedziała:
- To się akurat zmienia.
Spojrzała na Katję.
- Dowiesz się, jeśli w końcu odważysz się wejśc do domu.

- Głęboka ta tęsknota? - zapytała ironicznie Zelda. Usiadłaby, ale Axel właśnie zaczął ją zaczepiac, gryząc delikatnie w dłoń, więc musiała się trochę pokręcić w miejscu, żeby go podenerwować. Warknął na nią, a ona zaśmiała się dość głośno, dopiero wtedy spoglądając na Katję i w końcu siadając obok niej. Nie chciało jej się mówić o tych pięciu latach.

- Czyli sprowadził cię tu ojciec?
To, że Axel nie jest nastawiony przyjaznie nie było żadną tajemnicą. To się rzucało w oczy. Nawet z Zeldą potrafił się poważnie pokłócić.

Zdecydowanie, dokładnie taki pies.
Zelda uniosła brwi. Rozwaliła resztki fajki zaklęciem.
- Mam nadzieję, że wciąż jestem okazem zdrowia.