Molo

Zelda chyba nie ma takich skłonności.
- Tylko tego mi brakuje! - powiedziała dramatycznie. - Jak nie pomagać, to przynajmniej nie szkodzić. Nie mnie.

Wygląda na to, że poza tym znudzeniem nic jej nie dolega.
Prychnęła cicho.
- Trzy lata temu trochę ludzi się potopiło. To nie było w połowie tak ciekawe, jak ci się wydaje. Nie mówię nawet o tym jęczeniu rodzin.

- Oficjalnie - dobra impreza. Nieoficjalnie - pytaj ojca, ode mnie się nie dowiesz.
Zelda niespecjalnie plotkuje. Taka ułomność jeśli chodzi o kontakty.
- Potem rzeczywiście zrobiło się ostre zamieszanie z draugami. Po raz pierwszy trzeba było paru ludzi, żeby ich powstrzymać. Mówisz, że to by cię rozerwało?
Zelda gwizdnęła na psa, który znacznie się oddalił i wąchał coś za barierką.

- Sama widzisz - wzruszyła ramionami. - A w Rosji przystoi? Nie było ci lepiej, kiedy nikt nad tobą nie wisiał?
Chyba była ciekawa, co Katja tam robiła. Zelda nigdy nie rozważała opuszczenia Norwegii, była z tym miejscem na stałe zrośnięta i nigdy jej to nie wadziło, ale po Katji aż widać było, jak się stąd wyrywa. 

Zelda pokręciła głową. Ona wiedziała o zagubieniu mniej więcej tyle co Katja.
- Wciąż nie brzmi to jak podróż życia. Czekam na dzień, kiedy przywieziesz coś naprawdę dobrego.
Uśmiechnęła się blado.

- I dlatego wszyscy pomyślą, że nie przywiozłaś nic - roześmiała się Zelda. Axel właśnie pobiegł wzdłuż molo za jakimś ptakiem. - Trzy miesiące i wyjeżdżasz?
Należało to ustalić. 

Czyżbyś od razu planowała, że coś się zmieni?
- Czyli tak będzie - stwierdziła Zelda lekko. Dla niej plan równał się realizacji. Nie przypominała sobie, żeby w ciągu ostatnich paru lat zmieniła zdanie.