Bagno

Miałam na myśli, że miejsce istnieje, nie klątwa. Zabrzmiało chyba, jakby klątwa?
Adolf mógłby jej teraz wyjaśnić, że chodzi o miejsce u zbiegu płyt tektonicznych i inne takie bajery, ale to ta nudna część tej opowieści, więc...
– To teren w Afryce położony prawie sto dwadzieścia pięć metrów poniżej poziomu morza, najcieplejsze miejsce świata. Mieszka tam plemię wędrownych pasterzy. Raz w roku, mniej więcej w połowie kwietnia, zdarzają się tam niewyjaśnione zgony, padają nagle całe stada bydła, pasterze skarżą się na dziwne sny. Tysiące lat temu składano tam podobno bardzo krwawe ofiary z dzieci, których dusze się teraz mszczą.
Wymyśliłam.

Wiedziałam, że to jej się spodoba. Szczególnie te krwawe ofiary, nie?
– Od trzech lat badam to z dwoma znajomymi. W tym roku chcemy spróbować znaleźć się tam w momencie, gdy będą rozgrywać się te dziwne wypadki.

– Planuję spróbować z tym zawalczyć, kiedy będzie aktywne.
Inaczej się pewnie nie da.

Zastanowił się moment.
– W zasadzie trudno powiedzieć. Z jednej strony badaliśmy to tych kilka lat, mamy jakieś oczekiwania i w pewien sposób jesteśmy przygotowani, z drugiej: tak naprawdę nie mamy pojęcia, co okaże się na miejscu.

Czemu dziwne? Jeszcze nie odwykłam od Ciarana.
OK!
– To właśnie jest problem. Wyglądają bardzo różnie. Niektóre tak, jakby umarły naturalnie, inne są dziwnie powykręcane, jeszcze inne spalone. Najdziwniejsze są te przypadki, kiedy miejscowi upierają się, że w danym miejscu nocowała grupa, powiedzmy piętnastolatków, a trupy są trupami starców.

A, no w tym kontekście bardzo dziwnie.
Zerknął na nią z lekkim zainteresowaniem (pierwszy raz!).
– Powiedz.
To ją zachęęęęcił.